Niewielkie listewki mozaik lub kostki bruku drewnianego sa oryginalną i ciekawą wzorniczo alternatywą wobec desek i parkietu. Przy przerobie drewna powstaje wiele odpadów, z których można pozyskać wprawdzie niewielkie, ale pełnowartościowe elementy. Z chęci wykorzystania takich właśnie niewielkich kawałków drewna, zrodził się pomysł produkcji kostek brukowych oraz mozaiki, a także tak zwanej podłogi przemysłowej.

Podstawową zaletą posadzek wykonanych z drobnych elementów jest to, że podłoga ma ujednolicony rysunek, a ewentualne zmiany wymiarowe drewna nikną w wielu drobnych szczelinach.

PARAMETRY DREWNA

Mozaiki i podłogi przemysłowe przeznaczone są do pomieszczeń zamkniętych (używa się ich nie tylko w domach prywatnych, ale też budynkach użyteczności publicznej), a więc pracują w suchym środowisku. Bruki drewniane natomiast można stosować zarówno na zewnątrz, jak i w pomieszczeniach (także nieogrzewanych). Wymagania dotyczące wilgotności drewna zależą od miejsca, w którym kostki zostaną ułożone.

Listewki mozaik i podłóg przemysłowych. Wilgotność drewna powinna wynosić od 7 do 11%. W niektórych rodzajach drewna egzotycznego, ze względu na wysoką gęstość lub specyficzny skład chemiczny, prawidłowa wilgotność może być nieco niższa, na poziomie 6-7%,

Kostki bruku drewnianego. Tradycyjnie bruk taki układany był na zewnątrz: na ścieżkach ogrodowych, podjazdach lub tarasach. Czasem też stosowano go w pomieszczeniach, zwykle w mało dogrzewanych magazynach lub warsztatach. Z tego względu kostki brukowe najczęściej znajdowały się w kontakcie z gruntem i były narażone na oddziaływanie opadów atmosferycznych. Ich wilgotność przed ułożeniem na zewnątrz powinna wynosić od 20 do 25%, a w nieogrzewanych obiektach - około 12-15%.

Obecnie kostkę drewnianą, która dzięki wyeksponowaniu poprzecznych przekrojów drewna ma oryginalny rysunek, układa się też wewnątrz budynków, nawet w pomieszczeniach reprezentacyjnych (na przykład w Arkadach Kubickiego w Zamku Królewskim w Warszawie). Bruk drewniany pracujący w ogrzewanych pomieszczeniach, powinien być przed ułożeniem wysuszony do wilgotności 7-11%.

Kontrola wilgotności. Należy to do obowiązków parkieciarza, ale możemy też dokonać jej samodzielnie, za pomocą wilgotnościomierzy rezystancyjnych. Sondy igłowe urządzenia wbija się w powierzchnie dolne listewek lub boczne kostek brukowych (to powierzchnie, które nie będą widoczne po zamontowaniu, a więc dla estetyki nie mają znaczenia niewielkie otwory powstające podczas pomiaru).

MONTAŻ I WYKOŃCZENIE MOZAIKI I PODŁÓG PRZEMYSŁOWYCH

Płyty mozaikowe i posadzki przemysłowe przeznaczone są do bezpośredniego klejenia do odpowiednio przygotowanego podłoża (gładkiego i wypoziomowanego). Obecnie najpowszechniejsze w użyciu są kleje dyspersyjne na bazie polimerów, zawierające w swym składzie wodę (bezpieczne w aplikacji) oraz kleje reaktywne dwuskładnikowe na bazie polimerów, bezrozpuszczalnikowe (do klejenia cienkich elementów z gatunków wrażliwych na wodę, na przykład cienkich mozaik z silnie pęczniejącego buku).

Montaż. Płyty obu pokryć układa się na warstwie kleju, rozprowadzonej na podłożu przy użyciu ząbkowanych szpachli. Istotne jest to, by warstwa kleju była równomiernie rozprowadzona, a pod elementami drewnianymi nie było pustek powietrznych. Spoina klejowa stabilizuje posadzkę, która solidnie przytwierdzona do podłoża, jest cichsza przy użytkowaniu (lepiej wytłumia odgłosy stąpania niż podłoga pływająca). Uwaga! Przy układaniu mozaik i "przemysłówki", należy zachować przyścienne szczeliny dylatacyjne do kompensowania zmian wymiarowych podczas letniego pęcznienia i zsychania w zimowym okresie grzewczym (dotyczy to także bruków).

Wykończenie. Ponieważ oba typy pokryć mają liczne szczeliny i spoiny klejowe, powinny być wykończone lakierami, tworzącymi szczelne powłoki (najlepiej odpornymi na ścieranie lakierami poliuretanowymi).

Starannie należy dobierać "chemię" do drewna gatunków egzotycznych. Często zawiera ono substancje niestrukturalne (na przykład garbniki), które mogą wchodzić w reakcje barwne z lakierami, powodować ich spienianie, obniżać przyczepność powstającej powłoki, spowalniać lub zupełnie blokować utwardzanie spoin klejowych i powłok lakierniczych. Dobry parkieciarz powinien mieć w tym rozeznanie, a i tak często dokonuje się próby przed ostatecznym użyciem konkretnego kleju lub lakieru.

MONTAŻ i WYKOŃCZENIE BRUKU DREWNIANEGO

Kostki bruku to materiał specyficzny. Nie tylko z uwagi na swoje właściwości, ale też na możliwość zastosowania zarówno na zewnątrz, jak i w pomieszczeniach mieszkalnych.

Bruk drewniany na zewnątrz. Można ułożyć go na dwa sposoby. Pierwsza metoda wymaga wykonania podkładu betonowego o wymaganych cechach wytrzymałościowych (wytrzymałość na ściskanie co najmniej 25-30 MPa). Do takiego podłoża kostki bruku przykleja się przy użyciu mas asfaltowych, zachowując drobne odstępy wypełniane później masą zalewową (klejem uszczelniającym), dającą elastyczne wypełnienia.

Drugi sposób montażu to ułożenie kostek bruku bezpośrednio na gruncie. Wówczas wymagane jest wykonanie warstwy podsypki (ze żwiru i piasku), która będzie sprawnie odprowadzać nadmiar wilgoci.

Jeśli zależy nam na trwałości i odporności na grzyby bruku drewnianego, kostki stosowane na zewnątrz powinny być impregnowane ciśnieniowo solami wbudowującymi się chemicznie w strukturę drewna lub nasycone olejami.

Bruk drewniany w pomieszczeniach. Kostki powinno się układać równolegle do krótszej ściany pomieszczenia. Mogą być mocowane na styk lub ze szczelinami (do wypełnienia masą zalewową). Do ich zespolenia z podłożem stosuje się takie same kleje, jak do mozaik i podłogi przemysłowej. Powierzchnia bruku może zostać zabezpieczona lakierem, jednak bardziej trafionym rozwiązaniem jest olejowanie i woskowanie na gorąco.

Kostki brukowe, poprzez wyeksponowanie przekrojów poprzecznych, najłatwiej i najszybciej wchłaniających i oddających wilgoć, są wrażliwe na wahania parametrów powietrza i szybko zmieniają swoje wymiary. Dlatego przy ich zastosowaniu, w pomieszczeniach narażonych na rozlanie wody warto zainstalować dodatkowe zabezpieczenie. Polega ono na wprowadzeniu dookoła ścian (w odległości 30-40 cm) pasa z kostek, które od spodu mają głębokie, wzdłużne nacięcia. W razie awarii wodnej, kostki te zostaną odspojone od podłoża, częściowo zgniecione i wybrzuszone do góry przez sąsiednie silnie pęczniejące elementy - za to ściany ocaleją.

Zapisz

Zapisz