Blaty
W łazience, podobnie jak w kuchni, blaty narażone są na kontakt z wodą, parą wodną i zabrudzeniami. W kuchni dochodzą jeszcze gorące naczynia i ostre narzędzia. W obu pomieszczeniach natomiast będą miały kontakt z mniej lub bardziej "zjadliwymi" środkami czystości. Dlatego materiałom tym stawia się wysokie wymagania.
Laminowane
Blaty tego typu wytwarza się z płyt (wiórowych albo MDF), które są pokrywane papierem dekoracyjnym i następnie laminowane. Polega to na zaprasowaniu warstwy dekoracyjnej żywicami termoutwardzalnymi, przy jednoczesnym nadaniu struktury. Takie wykończenie nie wymaga dalszej obróbki.
Największą chyba zaletą blatów laminowanych jest bogactwo kolorów i wzorów - mogą bardzo udanie imitować szlachetniejsze materiały, i to w kolorach nieznanych naturze. Na tym nie koniec plusów, bo laminaty nie przebarwiają się pod wpływem promieni UV, łatwo się je czyści, zresztą są odporne na zaplamienia. Ale mają też wady - powierzchnię blatu łatwo zarysować (i nie da się go odnowić), w miejscach łączeń elementów nie jest odporny na wilgoć, przez co może się rozwarstwiać.
Drewniane
Drewno jest lubianym materiałem na blaty kuchenne, bo poza swą praktycznością wnosi do wnętrz także ciepło (w sensie aranżacyjnym i dosłownym, bo drewno jest ciepłe w dotyku). W łazienkach kariera drewnianych blatów jest może mniej błyskotliwa, ale i tu mają mocną pozycję.
Z drewna rodzimego używa się najczęściej twardych gatunków, takich jak dąb, jesion czy buk. Wszystkie wymagają starannej impregnacji. Coraz popularniejsze są blaty wykonane z gatunków egzotycznych (np. merbau, teak, iroko). Wszystkie one są bardzo twarde i stabilne wymiarowo, a dzięki większej zawartości garbników - zdecydowanie odporniejsze na wodę.
Blaty drewniane klei się z listew, co zmniejsza "pracę" (pęcznienie i skurcz) materiału i jego pękanie. Do ich produkcji używane są listwy długie, łączone ze sobą wzdłuż dłuższych krawędzi, lub blat składa się z krótszych kawałków, układanych i mocowanych ze sobą na wzór mozaiki. Drewno najczęściej zabezpiecza się lakierem akrylowym (bezbarwnym albo koloryzującym), olejem lub woskiem. Dzięki temu mamy możliwość odnawiania powierzchni blatów.
Kamienne
Blaty kamienne są bardzo efektowne i wyjątkowo odporne, zarówno na temperaturę, jak i zarysowania (drobne rysy na powierzchni usuwa się przez polerowanie) czy plamy, wymagają jednak pielęgnacji i są bardzo ciężkie. Są też ognioodporne - można na nich stawiać gorące naczynia. Dwa najpopularniejsze materiały stosowane do produkcji blatów, to granit i marmur.
Granit jest twardy, odporny na zarysowania, uderzenia, wysoką temperaturę, a przede wszystkim na wchłanianie plam
i zabrudzeń. Marmur natomiast, choć bardzo efektowny i równie wytrzymały, ma bardzo poważną wadę - jest porowaty, a więc chłonie wodę. A to znaczy również, że na marmurowym blacie łatwo o plamy bardzo trudne do usunięcia. Źle znosi również kontakt z kwasami zawartymi np. w preparatach do usuwania kamienia z armatury, occie i soku z cytryny.
Z konglomeratów
Konglomeraty, mylone często z kompozytami, to połączenie zmielonego kamienia (jednego albo wielu rodzajów) z żywicą poliestrową i z dodatkiem pigmentów. Produkowane są z granitów, marmurów i kwarców. Te ostatnie są obecnie najpopularniejsze. Produkowane są na bazie kwarców naturalnych (95%). Jest to materiał wyjątkowo wytrzymały na zarysowania, wysoką temperaturę, wstrząsy, uderzenia i nieplamiący się ze względu na nieporowatą strukturę. Można więc bezpośrednio na nim kroić, siekać i stawiać gorące naczynia. Dostępny jest w wielu wersjach kolorystycznych, także w odcieniach niespotykanych wśród kamieni naturalnych. Blaty mogą mieć wykończenie matowe lub błyszczące.
Konglomerat zazwyczaj jest lżejszy od kamienia. Nie wymaga także łączenia spoinowego z innymi materiałami. Jego właściwości pozwalają nam na podwieszanie pod nim zlewu oraz wycinanie na powierzchni blatu ociekacza w dowolnej formie i wybranym kształcie.
Z kompozytów
Blaty robi się na bazie białych płyt laminowanych lub MDF, pokrywanych 1,2 cm warstwą kompozytu, czyli mieszanki minerałów i tzw. żywic epoksydowo-akrylowych.
Wyglądem może przypominać kamień lub mieć jednolity kolor i strukturę. W odróżnieniu od kamienia naturalnego jest ciepły w dotyku. Kompozyt jest materiałem nieporowatym, więc bardzo odpornym na zabrudzenia. Jest także dość wytrzymały na uszkodzenia, ale nie na tyle twardy, aby nie dało się go zarysować (dlatego nie można kroić bezpośrednio na kompozytowym blacie).
Główną zaletą kompozytów jest to, że należy do tworzyw termoformowalnych, co daje możliwość dowolnego kształtowania oraz wykonania niewidocznych łączeń pomiędzy elementami. Plusem jest z pewnością możliwość odnawiania powierzchni i łatwość dokonywania napraw (powierzchnię blatów można szlifować i polerować). Można podwiesić pod nim zlew lub umywalkę w kolorze blatu bez widocznych łączeń, tak aby całość wyglądała jak wykonana z jednego elementu.
Z betonu architektonicznego
Beton, jeśli zostanie odpowiednio zaimpregnowany, nieźle sprawdzi się w kuchni czy łazience. Jest materiałem, który pozwala na nieograniczone kształtowanie form. Można wykonać z niego każdy element, łącznie ze zlewem bądź umywalką i okładzinami ściennymi.
Beton jest bardzo odporny na temperaturę, zarysowania, nie odbarwia się. Co ciekawe, wykonane z niego blaty wcale nie są
ciężkie, ponieważ robi się je na specjalnych skrzynkach szalunkowych i warstwa betonu nie jest gruba. Ale trzeba też pamiętać o specyficznych cechach materiału - minimalna grubość blatu wynosi 5 cm, maksymalna długość to 260 cm. Elementy są prefabrykowane i montowane jako gotowe.
Wybierając blat do kuchni, szukajmy materiałów odpornych na plamy, temperaturę i uszkodzenia mechaniczne. Blaty łazienkowe muszą być odporne na brud, wilgoć i detergenty.